De cookiewet is een feit, maar eigenlijk bestaat deze wet niet. Juridisch gaat het om een deel van de Telecommunicatiewet, artikel 11.7a om precies te zijn, dat bepaalt dat toestemming nodig is van de eindgebruiker voordat gegevens mogen worden uitgelezen of geplaatst bij diens randapparatuur (zoals computers, laptops, tablet of telefoons).
Een cookie is een “gegeven”, maar de wet is veel breder dan dat – ook browser add-ons, browser fingerprinting, javascripts en spyware vallen er onder.
Ook voor de vastgoedmakelaar?
Bent u vastgoedmakelaar en u heeft een website, dan kan de cookiewetgeving ook voor u van toepassing zijn. Controleer uw website op welke cookies er worden gebruikt en plaats en vermeld deze op uw website.
WAAROM EEN COOKIEWET?
Een cookie is namelijk niets meer dan een tekstbestandje dat op de computer van de internetter wordt geplaatst. Er zijn verschillende soorten cookies. Er zijn zogenaamde technische cookies, die er bijvoorbeeld voor zorgen dat tijdens het bezoek aan een webwinkel het winkelmandje de producten onthoudt, en er zijn tracking cookies.
Deze cookies worden vaak door adverteerders (third parties) via hun advertentie op de computer van de internetter geplaatst. Wanneer de internetter verder surft, kunnen sommige websites (indien ze een bepaalde code hebben ingebouwd) het cookie herkennen en dan gepersonaliseerde advertenties tonen. Daarnaast kunnen deze cookies het surfgedrag van de internetter bijhouden waardoor een zeer specifiek profiel van de internetter wordt opgebouwd. Dit is erg handig voor marketeers: zij weten precies welke aanbiedingen ze het beste aan iemand kunnen doen.
Dit profiel kan echter zo gedetailleerd zijn dat er sprake is van een ‘gegeven wat herleidbaar is tot een identificeerbare natuurlijke persoon’, met andere woorden een persoonsgegeven. Ondanks dat niet alle tracking cookies (waarschijnlijk zelfs het overgrote deel niet) persoonsgegevens verzamelen is de wetgever van mening dat met dergelijke tracking cookies de privacy van de internetter te zeer in het gedrang komt en dat de internetter dus moet worden beschermd. Deze (discutabele) opvatting was reden voor een streng wetsartikel tegen cookies.
VAN WIE KOMT DEZE WET?
De gewijzigde wet komt voort uit de Europese Privacyrichtlijn, een soort instructie aan de EU-landen om hun wet aan te passen aan de in die richtlijn gestelde kaders. Landen mochten daarbij afwijken van de letterlijke teksten, en de meeste landen hebben dat ook gedaan. Met name Nederland is verder gegaan: er is gekozen voor een omgekeerde bewijslast waar het de privacy betreft, en de definitie van toestemming is ook scherp.
De cookiewet is er niet zonder slag of stoot gekomen. Vooral in de marketingbranche, die veel met zogenaamde tracking cookies werkt, is er sprake van veel verwarring. Mogen cookies nog, en zo ja, wanneer dan? Moet er voor elk cookie een venster getoond worden waarin toestemming gevraagd wordt, of kan worden volstaan met een algemene zin in de privacyverklaring?
Het korte antwoord: technisch noodzakelijke cookies blijven gewoon legaal, maar tracking cookies vallen onder de privacywet en vereisen expliciete en ondubbelzinnige toestemming voordat ze mogen worden geplaatst. En ja, dat wordt dus een probleem – toestemming in een popup vragen wil je écht niet, maar de opt-out van Youronlinechoices is niet genoeg.
De wet wordt vaak onduidelijk genoemd, maar eigenlijk is de wet dus duidelijk – het is alleen volstrekt onwerkbaar als je je precies wilt houden aan de regels. Maar wél onduidelijk wordt het als je het grijze gebied wilt opzoeken, want er is nog helemaal niets om te bepalen waar de grenzen liggen en hoe streng of makkelijk deze worden toegepast. Hopelijk komt de OPTA (de toezichthouder) dan ook snel met richtsnoeren of andere handvatten waar ondernemers mee uit de voeten kunnen.
Bron: Achtergrond Cookiewet